ژان پل سارتر: نمایش‌نامه‌ی درِ بسته
ژان پل سارتر
نمایش‌نامه‌ی درِ بسته
1397/5/3
ژان پل سارتر در نمایش‌نامه‌ی درِ بسته به روابط انسان‌ها و تأثیر این روابط و نیز تأثیر اجتماع بر روان انسان می‌پردازد و هر فرد را در ارتباط با دیگران می‌سنجد.
سارتر می‌گوید: «جهنم یعنی دیگران» ولی منظورش این نیست که رابطه‌های انسانی همیشه مسموم و جهنمی‌اند، بلکه روابط پیچیده و آلوده‌ی افراد را ناپسند و جهنمی می‌داند.
او معتقد است که ما برای شناخت خود، به نظر دیگران بیش از اندازه اهمیت می‌دهیم و در نتیجه با ابزار اندیشه‌ی دیگران خود را قضاوت می‌کنیم و هرآن‌چه که درباره‌ی خود می‌گوییم، همواره رنگ‌وبویی از داوریِ دیگران دارد. معیار سنجشِ ما همان معیاری است که دیگران به ما داده‌اند و این معیار تا عمقِ وجود ما رخنه کرده است.
آیا داشتنِ چنین روابطی؛ و خود را و اندیشه‌ی خود را در اختیار دیگری قراردادن، همان بودنِ در جهنم نیست؟
اگر دائم وابسته به داوریِ دیگران باشیم همواره در جهنم‌ایم. همواره در رنجیم، و چه‌بسا که هرگز به فکر تغییر نیافتیم و در این صورت همانند مردگانیم که دیگر قادر به فائق‌شدن بر مشکلات، جاه‌طلبی‌ها و عادت‌هایمان نیستیم، قربانیِ داوریِ دیگرانیم، جرأت تغییر نداریم، پس می‌توانیم دروغ بگوییم و از میانِ این حلقه‌ی شیطانی، با اراده‌ی خود و یک‌سره راهیِ جهنم شویم.
کتاب درِ بسته با ترجمه‌ی زهرا جعفری، برای نخستین‌بار از زبان فرانسه، به فارسی ترجمه و در نشر هفت‌پیکر منتشر شد.
درِ بسته
درِ بسته
ژان‌پل سارتر
برگردان زهرا جعفری
72 صفحه
کتاب درِ بسته (Huis clos) اثر نویسندۀ فرانسوی قرن بیستم، ژان‌پل سارتر، به‌تازگی در انتشارات هفت‌پیکر به چاپ رسیده است. این نمایشنامه برای نخستین‌بار از زبان فرانسه ترجمه شده است.
مفاهیم و روابط مطرح‌شده در این کتاب قابل بررسی از دیدگاه نظریۀ تحلیل رفتار متقابل (اریک برن) و در قالب بازی‌های روان‌شناختی رفتار انسانی است.
هرکس برای خود هدفی دارد، مگرنه؟ من پول و عشق را مسخره می‌کردم. می‌خواستم انسان باشم، انسانی محکم و استوار. همه‌ی زندگیم را در این قمار گذاشتم. آیا ممکن است انسان ترسو باشد وقتی‌که خطرناک‌ترین راه‌ها را انتخاب کرده است؟ آیا می‌شود تنها از روی یک‌کارِ فرد در مورد زندگی‌اش قضاوت و داوری کرد؟