معرفی پروانه فخام زاده
پروانه فخام زاده، نویسنده، مترجم، منقد ادبی، زبان شناس، فرهنگ نگار، ویراستار ایرانی است. آثار ادبی پژوهشگر در این صفحه معرفی میشود. دانستن چهار زبان انگلیسی، آلمانی، روسی و فارسی بر تنوع آثارش افزوده است. مجسمه سازی را نیز بایستی بر گستره هنرش افزود.
سال نشر :1394
مثلن همین کلاغ
جوی هارجو، سهند آقایی(مترجم)، پروانه فخام زاده (مترجم) سفارش
این اثر ترجمه ای از متن انگلیسی اشعار جوی هارجو است.
جوی هارجو به سال ۱۹۵۱ در تولسای اوکلاهُما متولد شد. نَسَبَش امریکایی- کانادایی، و شاخه گرفته از میراثِ ماسکوگیایی-کریکِ نیاکانش است؛ اتفاقی که در آثارش به هم صداییِ نمادها، ارزش ها، و اسطوره های بومیِ آمریکا منجر می شود.
هارجو هم اکنون در دانشگاه آریزونا به تدریسِ نویسندگیِ خلاق و ادبیاتِ بومیِ آمریکا مشغول است و سرگرمِ تدوینِ کتابی است داستانی، نیمی زندگینامه و نیمی افسانه.
«مثلن همین کلاغ» عنوان مجموعه‌ای از شعرهای شاعری از تبار سرخپوستان آمریکای شمالی جوی هارجو است که به زودی به ترجمه سهند اقایی و پروانه فخام‌زاده توسط انتشارات سرزمین اهـورایی منتشر میشود. به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سرزمین اهـورایی مجوز چاپ کتاب « مثن همین کلاغ » با ترجمه مترجمان گرامی سهند آقایی و پروانه فخام‌زاده صادر شده است و این اثر به زودی در فروست شعر جهان انتشارات سرزمین اهـورایی منتشر میشود. این کتاب، اولین مجموعه شعر از شاعر است که در ایران و به زبان پارسی منتشر میشود.
جوی هارجو به سالِ 1951 در تولسا ی اوکلاهُما متولّد شد. نَسَبَش آمریکایی- کانادایی، و شاخه گرفته از میراثِ ماسکوگیایی- کریکِ نیاکانش است؛ اتّفاقی که در آثارش به هم‌صداییِ نمادها، ارزش‌ها و اسطورههای بومیِ آمریکا منجر میشود.
نخستین دفترش، واپسین ترانه در 1975 منتشر شد؛ شعرهایی جمله مولودِ اوکلاهُما و نیومکزیکو .
نخستین منظومه‌اش، کدام ماه مرا بدینجا کشاند؟ مجموعه‌ای است که با واپسین ترانه آغاز میشود و به آمیزه‌ای از تجربیاتِ روزمره و حقایقِ عالمِ معنا می‌انجامد. آثار دیگر او عبارتند از «او چند اسب داشت»
« رازهایی از مرکزِ جهان»، «در عشقِ دیوانه و جنگ» ، که جوایزی چند را برای او به ارمغان آورد، آشکارا با سیاست، سنّت و گرامیداشتِ جنبه‌های دیگرگون‌شوندۀ شعر پیوند می‌خورد. نیمۀ نخستِ کتاب یادآورِ اعمالِ خشونت‌باری چون کشتنِ رهبرِ سرخپوستان است و کندوکاو می‌کند سختی‌های بومیانِ آمریکا را در جوامعِ مدرن؛ و نیمۀ دیگرِ کتاب اغلب به روابطِ افراد و دگرگونی‌های فردی اشاره می‌کند. ذفتر دیگر او منظومۀ منثوری به نام: «زنی که از آسمان فروافتاد» است. از آثار دیگر او: «شعر و افسانه» نام دارد. شاعر در کتابِ چگونه انسان شدیم: گزیدۀ شعرهای 1975 تا 2001 و شعرهای جدید ، به بازیابیِ مفاهیمی چون نقشِ هنرمند در جامعه، عشق، پیوندِ میانِ هنرها، بنیانِ خانواده و معنای انسانیت پرداخته‌است و با سرود، اسطوره و شکلهای روایتیِ پیشینیانش، قومی را به قومِ دیگر پیوند می‌زند. جوی هارجو هم‌اکنون در دانشگاه آریزونای آمریکا دروس نویسندگی خلاق و ادبیات بومی آمریکا را تدریس می‌کند.
از شعرهای کتاب:
زمستان اگر
گوشه‌های فسردۀ این موجِ شنی را تصویر می‌کند
چگونه تابستان را
از افق‌های دور
به نظاره بنشینم؟
چگونه حس کنم دستِ آفتاب را بر شانه‌ها؟
شاید این خندۀ توست
در زمستان‌های سرد
که خاطره‌های گرم را فرامی‌خواند
سراسرِ شب
خندیدیم و خواندیم
آوازِ بیدریغِ خورشید را
که گوی محبت ربوده از زمین
یادت هست
آوازِ آن دخترِ اُکلاهمایی را؟
عزیزکم
وقتی که رقص به‌پایان رسید
با فوردِ یک چشمی‌ام
تو را به خانه خواهم برد
آیا هیچگاه به خانه رسیدیم؟
کتاب مثلن همین کلاغ، مجموعه شعرهای جوی هارجو با ترجمه سهند آقایی و پروانه فخام‌زاده و طرح جلد مجید ضرغامی که فروست شماره‌ی 26 شعر جهان انتشارات سرزمین اهـورایی را به همراه دارد به زودی توسط انتشارات سرزمین اهـورایی در قطع رقعی منتشر شده روانه‌ی بازار نشر خواهد شد.
سال نشر :1393
ایوان بونین:
گزیده شعرها، سخنرانی نوبل، ویژگی های شعر، زندگی نامه و سال شمار زندگی و آثار سفارش
سهند آقایی(مترجم)، پروانه فخام زاده (مترجم)
این اثر ترجمه ای است از زبان روسی و در مجموعه ی نوبلی ها در نشر مشکی انتشار یافته است.
گزیده ای است از شعرها، سخنرانیِ نوبل، ویژگی های شعر، و زندگی نامه ی ایوان بونین، شاعر روس.
دو شعر از «ایوان بونین» شاعر روس برنده نوبل ادبیات
از فراز البرز می‌نگرد به ایران
برگردان: سهند آقایی . پروانه فخّام‌زاده
ایوان بونین (1953-1870) شاعر و نویسنده پرکار اهل روسیه و برنده جایزه نوبل سال 1933، چهره‌ای است که در اقلیم ما، با وجود ایران‌دوستی‌‌اش و وجوه دیگری که برخی آثارش را به سنت ما وصل می‌کند، همچنان ناشناخته مانده است. مترجمان، مجموعه‌ای از اشعار، نقد شاعری‌اش، سخنرانی نوبل، زندگینامه و سالشمار زندگی‌اش را از زبان روسی ترجمه کرده‌اند و این کتاب به‌زودی به همت نشر مشکی به چاپ خواهد رسید.
گل‌های سرخِ شیراز
بنال بلبل!
که عذاب می‌کشند
در خیمه‌های منقوشِ حسّاسه
بر مژگانِ مستِ الماس‌های دُرُشتِ اشک
که سیمینه می‌سوزد
باغ را شبی‌ست
بسانِ باغِ اِرَم
و ماه را دمی
استاده تا سحر
پریده‌رنگ و هوسناک
نگرانِ نگاره‌های نقش بر دیوار
گویی که می‌نگرد
به حرمسرای پنهانی شاه نظر
دیوارها به سپیدی می‌زنند
ولی آنجا که نور می‌خندد
آسمانش سبز می‌سوزد و گرم
چون چشم‌های زبرجدِ مار
بخوان بلبل!
بخوان که عاشق را به رنج می‌خوانند
بخوان که گل‌ها خاموشند
بخوان که بخوانند
با عطرشان
با مهر
بخوان که داغشان بر چهر
تسلیمِ شکفتنشان است.
«1907- 1906»
البرز اسطوره ایرانی
خورشید
بر فرازِ یخچال‌های البرز می‌تابد
آنجا
مرگ است که می‌تازد
و الماسِ سیا‌ره‌ها جاری‌ست
مِهی که روی شکافه‌های البرز می‌خزد
یارای فتحِ قلّه ندارد
آنجا
مرگ است که می‌تازد
و رب‌النوعی از آسمان
ره می‌برد به تاجِ زمین
میترا
که زمین دعاگوی نامِ مقدّسِ اوست
نخستین آفتابِ سپیده‌دمانِ دشت‌های فسرده است
که بی‌دریغ
با درفشان ردای زربفتش می‌تابد
و از فرازِ البرز می‌نگرد
به ایران
به سرچشمه‌ها و کویرها
به کوه‌ها.
«1905»
موضوع کتاب: ادبیات, شعر,
این کتاب شامل پنج شعر کوتاه کوثر(برمبنای سوره کوثر)، گل سرخ شیراز، زهره، محمد در تبعید و 1917 از نویسنده و شاعر روسی ایوان بونین می باشد. ایوان الکسی ویچ بونین (۲۲ اکتبر ۱۸۷۰ شهر وورونژ روسیه - ۸ نوامبر ۱۹۵۳ پاریس) نویسنده وشاعر معاصر روس و برنده نوبل ادبیات در سال ۱۹۳۳ است.
عنوان:کوثر
نویسنده:ایوان بونین
مترجم:سهند آقایی، پروانه فخام زاده
زبان:فارسی
فرمت:PDF
تعدادصفحات:10
حجم:161 کیلوبایت
سال نشر :1389
عجایب هفت و سی و هفت گانه
ماژیکو ایگور فسوالودوویچ، منور باگدالوا، پروانه فخام زاده (مترجم) سفارش
این اثر پژوهشی است در باره ی دست ساختهای بشر در سراسر جهان. ایگور ماژیکو به دیدنِ یک یکِ آثاری که هنوز وجود دارند رفته است پیرامون آنها پژوهش کرده و با زبانی جذاب به معرفیِ آنها پرداخته است.
ترجمه ی اثر از زبان اصلی، که روسی است، صورت گرفته.
سه قرن پیش از میلاد زمانی که برای نخستین بار عجایب هفت گانه مطرح شدند، هنوز هر هفت مورد وجود داشتند و نه به دست بشر و نه با گذشت زمان ویران نشده بودند.
تمدنِ باستانیِ سواحل دریای مدیترانه پس از تشکیل امپراتوریِ اسکندر مقدونی همچنان پابرجا و بازدید از عجایبِ هفتگانه درپیِ ماهها سفر برای مسافرانِ کنجکاو امکان پذیر بود.
عجایب هفت گانه به سرعت و یکی پس از دیگری روبه نابودی گذاشتند و اکنون تنها قدیمی ترینِ آنها یعنی اهرام مصر برجای مانده است.
اگر به کشورهای دیگر سفر می کنید، پیش از سفر درباره ی پدیده ی عجیبِ آن کشور در این کتاب بخوانید. به یقین آن پدیده درنظرِ شما جذاب تر و سفرتان لذتبخش تر خواهد شد.
عجایب هفت و سی و هفت گانه،کتابی برای آموزگاران و دانش‌آموزان
عجایبِ هفت و سی‌وهفت‌گانه، شما را در سفری حیرت‌آور به سراسرِ جهان می‌برد تا قدرتِ آفرینشِ اندیشۀ بشر را شاهد باشید.
سی‌وهفت پدیدۀ شگفت‌انگیز که زاییدۀ تخیلِ انسان و ساختۀ دستِ اوست. اکثرِ این عجایب، برخلافِ نخستین هفت عجایبِ جهان، هنوز برقرار هستند و حاصلِ آشنایی با آنها، آموزه‌های پر ارزشی هستند از بی‌حدومرزبودنِ تواناییِ انسان.
در این کتاب، علاوه بر معرفیِ عجایب، انگیزه‌های ساخت و روندِ شکل‌گیریِ آنها نیز بررسی می‌شوند.
عجایبِ هفت و سی‌وهفت‌گانه کتابی است که حضورِ آن در هر خانه و کتاب‌خانه، گرایش به کتاب‌خوانی و اکتشاف را در هر سنی ایجاد می‌کند و افراد را به سفرهایی اعجاب‌انگیز در جهان‌های مادی و معنوی می‌کشاند.
ایگور ماژیکو، نویسندۀ کتاب، خود محققی تاریخ‌دان و جامعه‌شناس است. کتاب توسطِ خانم دکتر منور جزنی و پروانۀ فخام‌زاده ترجمه شده و انتشاراتِ بازتاب‌نگار آن را منتشر کرده است.
رُسهالده
هرمان هسه، پروانه فخام زاده (مترجم)
ُرسهالده از آثار مطرح هرمان هسه است. اثری که در کشور آلمان تقریباً سالی یکبار بازنشر می شود.
ترجمه از متن آلمانی صورت گرفته است و روایتی است از پی آمدهای پیوندی ناکام.
بهانه ی عشق به فرزند، یوهان فراگوت را تسلیم روزمرگیِ ملال آورِ خانوادگی کرده است. او که هنرمندی است به نام، در کلافِ رنج و انزوا سردرگم شده و هنرِ زندگی کردن را از یاد برده و از افشای نگون بختیِ خود شرمسار است. در جست و جوی سازگاری با جهانِ راستین، به یاریِ دوست، سرورِ هستی در وجودِ او جان می گیرد و با تحمل درد و اندوهِ بسیار، جسورانه و مشتاق از کوره راهِ زندگی بیرون می شود و مسیرِ گم گشته ی خویش را باز می یابد.
آشنایی با ارجاع
پروانه فخام زاده
این کتاب در سال ۱۳۷۷ توسط نشر ماکان انتشار یافته است و از آن پس تا کنون چندین بار تجدید چاپ شده است. به شیوه ی ارجاع در فرهنگ های یک زبانه اختصاص دارد و گاه اشاره ای نیز به انواعِ دیگرِ ارجاع کرده است.
